یک شب در خانه هیئت داشتیم عصر همان روز پدر شهید کمی استراحت کرد
بعد با نگرانی از خواب پرید! فهمیدیم که خواب دیده
ایشان کمی به اطراف نگاه کرد و گفت: الان حسن اینجا بود! بهش گفتم حسن جان امشب هیئت داریم شما هم تشریف میارید؟
حسن گفت: نه امشب باید برم پیش فلانی که یکی از همسایگان قدیم مونه ، اون امروز از دنیا رفته و امشب شب اول قبرشه!
این شخص حقی گردن من داره که باید امشب پیش اون باشم! بعد پدر با تعجب گفت: اون کسی که حسن میگفت اهل مذهب و دین نبود ، برای همین بهش گفتم: حسن جان اون آدمی که میگی اهل دین نبود ، اون چه حقی گردن تو داره؟
حسن با لبخند گفت: روز تشییع جنازه من هوا خیلی گرم بود، جمعیت همراه پیکر من از مسجد به سمت منزل می آمدند ، این آقا در جلوی خونه اش ایستاده بود و به جمعیت نگاه میکرد وقتی گرمای هوا و تشنگی مردم رو دید یک شلنگ آب از خونش بیرون کشید و با یک سینی و چند لیوان به تشییع کنندگان پیکر من آب داد! اون همین قدر به گردن من حق پیدا کرده!
پدر حسن بعد از اینکه این حرف ها را زد ، از جا بلند شد و گفت باید برم ببینم خواب من راست بوده یا نه !
منزل اون فرد در محله دیگری هست ، باید برم به اونجا ببینم واقعا فلانی فوت کرده؟
پدر رفت و یک ساعت بعد برگشت ؛ گفت بله! وارد محله اونها که شدم حجله اش را دیدم!
سردار شهید حاج قاسم سلیمانی در چندین سخنرانی خود به وصیت شهیدی اشاره کرد ، که انسان با درک ان حیران میشود
شهید حاج علی محمدی پور از شهدای گرانقدر رفسنجان در وصیتامه خود اورده است:
اما تو ای برادر عراقی، اگر چه تو ماموری و قاتل جان من. اما من تو را برادر خود می دانم از تو خواهم گذشت
و اگر خدا اجازه بدهد اول کسی را که شفاعت کنم تو هستی. آماده باش و غمی بدل راه نده
وحشتی، نداشته باش. سینه ی من آماده است تو تفنگت را آماده کن
خدایا دوستان و عزیزانم همه رفتند من ماندم با روی سیاه و خجالت از خودت. ای کسی که راه اسلام و دینت را به من نشان دادی. پایان راه را شهادت و روزیم فرما که سخت در فراق تو می سوزم در فراق بندگان مخلصت که به سوی تو آمده اند یعنی برادران همسنگرم.
برای ارتش عراق هیچ فرمانده لشکری به اندازه علی هاشمی اهمیت نداشت
من برای این گفته ام دلیل دارم علی هاشمی عرب بود از روز اول جنگ در
خوزستان شروع به فعالیت کرد دشمن فکر میکرد با تبلیغات گسترده ای که انجام
داده مردم خوزستان به آنها ملحق می‌شوند اما علی همه اون نقش‌ها را نقش بر
آب کرد
صدام به اعراب منطقه دشت آزادگان دلخوش کرده بود اما علی از جوانان همون منطقه تیپ ۳۷ نور و هشت گردان حفاظت مرزی را تشکیل داد
علی
کاری کرد که بن‌بست جنگ شکسته بشه از کارهای دیگه او متحد کردن اعراب و
استفاده از معارضان خود عراقی ضد صدام بود ، او ضربات جبران ناپذیری رو به
دشمن وارد کرد. ،
یک سال از عملیات بدر گذشته بود ، در آستانه
عملیات والفجر 8 بودیم ، همه محور های منطقه فاو مطالعه و شناسایی شده بود ،
تعدادی از فرمانده ها با عملیات پیش رو مخالف بودند ، اعتقاد داشتند دیگه
نباید تو این نقطه ، عملیات صورت بگیره ، آنها دلیل و شاهد میاوردند که
عملیات در این محور به ضرر ما تمام میشه ، سعی میکردند از انجام عملیات در
منطقه فاو منصرف بشیم ، علی هاشمی هم همچنان تو منطقه هور مشغول بود ، در
جلسه ای که با علی داشتم بهش گفتم باید جنگ رو از هور ببرم بیرون ، چون
دیگه جواب نمیده ولی باید یک جوری هور رو فعال نگه داری ، برای همین از علی
خواستم برای فریب دشمن تا میتونه رو فعال نگه داره تا عراق احساس نکنه از
هور دست برداشتیم و توی محور دیگه میخواهیم عملیات کنیم بهش گفتم طوری
شناسایی تون رو تو هور فعال نگه دارید که عراق متوجه کارهاتون بشه بعد اون
جلسه علی راهی هور شد اونقدر فعال و مشهود کار کرد که تا تعدادی از
فرماندهان سپاه هم فکر میکردند عملیات بعدی باز هم در هور خواهد بود
علی طوری هور رو حساس کرده بود که کسی باورش نمی شد قراره در فاو عملیات
کنیم اون روزها علی کارهای مهندسی رو در جزایر هور با کمپرسی و لودر و
بلدوزر انجام میداد روز روشن دستور داده بود صد کامیون از وسط شهر سوسنگرد
عبور کنند و وارد
هور بشن ولی شبانه همه اونها رو خارج
میکرد ، این کار رو جلوی دوست و دشمن انجام میداد ، یعنی این همه امکانات
برای تامین نیازهای منطقه عملیاتی هوره !!
علی در جریان بود که آواکس ها و رادارهای عراقی فعالیت های او رو زیر نظر دارند ، برای همین یک نقشه ای هم برای اونها چیده بود!
یکی
از همرزمان شهید علی هاشمی میگه ، در سال 64 حاج علی به ما گفته بود ، که
کار تو جزیره رو بیشتر کنیم ، حاجی یک نوع سنگر خاصی طراحی کرده بود ، و
تعدادی زیادی از اونها رو کنار هم میساخت ، نکته عجیبش هم این بود که روی
این سنگر ها یک لوله پلیکا هم قرار میداد ، من فکر کردم که حاجی میخواد
داخل سنگر ها دستشویی بسازه ، برای همین رفتم پیشش و گفتم
حاجی
اینا چیه مگه لازم این همه سنگر تو هور ساخته بشه ما که این همه نیرو
نداریم!. حاجی لبخندی زد و گفت برو ستاد جذب و هرچی کامیون است بفرست به
جزیره البته شب که شد همه کامیون‌ها تو تاریکی برمی گردونیم ما همه دستورات
حاجی رو موبه‌مو اجرا کردیم تا این که در ۲۰ بهمن سال ۶۴ عملیات والفجر ۸
آغاز شد
ما مرتب کار جابجایی نیرو و کامیون رو تو منطقه هور
انجام می دادیم از طرفی شاهد بودیم که لحظه به لحظه به نیروهای دشمن تو
منطقه هور اضافه میشه از اونطرف عملیات والفجر ۸ با موفقیت انجام شد و فاو
آزاد شد.
نیروهای عراقی هم که فکر میکردن ما از اندازه هور میخواهیم عملیات کنیم وقتی دیدن رو دست خوردن خیلی عصبانی شدن!
چرا که تمام نیروها و تجهیزات شون رو تو منطقه هور متمرکز کرده بودند و فاو رو رها کرده بودند!
این
وضعیت و این عملیات گذشت تا اینکه سال بعد یک فرمانده عراقی به نام الکاوی
رو تو منطقه شمالی اسیر کردیم فهمیدیم که اون فرمانده لشکر ۲۳ عراق بوده
اون تو اعترافات خودش گفت در زمستان سال 64 لشکر من تو فاو مستقر بود ،
اینقدر تحرکات شما در هور زیاد شد که من مطمئن شدم که حمله مجدد شما از
منطقه هور خواهد بود ، برای همین سه تا تیپ از نیروهام رو از فاو به هور
منتقل کردم ،
عکس ها هوایی از هور نشون میداد که شما تانک های
زیادی رو تو منطقه مستقر کردید ، جاسوس ها ما خبر دادند هر روز صدها کامیون
تجهیزات و نفرات وارد هور میشند ، دیگه مطمئن شدیم عملیات در خود هور
خواهد بود ، ولی وقتی نیروهای ما خبر دادند
ایران به فاو حمله
کرده ، گفتم نگران نباشید حمله ایران به فاو یک فریبه ، حمله اصلی از هور
هست ، ولی ما تا سه روز منتظر حمله شما در هور بودیم اما خبری نشد
این
اشتباه من باعث شد که فاو را از دست بدهیم من وقتی این اخبار به گوش حاج
علی رسوندم حسابی می خندید ، بعد به من گفت که اون سنگر هایی که سال قبل
ساختیم... یادت میاد؟ اونها برای گمراهی دشمن بود ، این سنگر ها در عکس
هوایی با اون لوله پولیکا شبیه تانک به نظر می رسیده!!
و به این ترتیب شهید علی هاشمی تونست با مدیریت دقیقش ارتش عراق را فریب دهد ، تا نیروهای ما بتونن با موفقیت از اروندرود عبور کنند و منطقه فارو آزاد کنند!
بعد از عملیات اومده بود مرخصی روی بازوش رد یک تیر بود که درش آورده بودند و کم کم می رفت که خوب بشه
جای تعجب داشت اگه تو عملیات مجروح شده بود تا بخواهند عملش کنند و گلوله رو در بیارند خیلی طول می کشید همین رو به خودش گفتم گفت قبل از عملیات تیر خوردم کنجکاوی بیشتر شد با اصرار من شروع کرد به گفتن ماجرا
تیر که خورد به بازوم بردن من رو یزد ، تو یکی از بیمارستان ها بستری شدم.
چیزی به شروع عملیات نمونده بود هر چه زودتر باید از آنجا خلاص میشدم
دکتری اومد و معاینه کرد و گفت: باید از باروت عکس بگیرم ، عکس رو گرفتند ، معلوم شد گلوله ما بین گوشت و استخوان گیر کرده ، تو فکر این چیز ها و فکر درد شدید بازم نبودم ، فقط میگفتم من باید خیلی زود برم! دکترم میگفت خیلی مهمه که شما زود عمل بشید! دکتر وقتی اصرارم رو دید به رفتن خیلی ناراحت شد ، عکسم رو نشون داد و گفت این رو نگاه کن ، گلوله توی دستت مونده ، کجا میخوای بری؟ به پرستار ها هم سفارش کرد و گفت ، مواظب ایشون باشید ، باید آماده عمل بشه!
دیگه با این شرایط باید قید عمیات رو میزدم! قبل از اینکه فکری چیزی بیافتم فکر اهل بیت(ع) افتادم و فکر توسل! حال یک پرنده رو داشتم که توی یک قفس افتاده باشه ! حسابی ناراحت بودم ، شروع کردم به ذکر و دعا ، تو حال گریه و زاری خوابم برد !
دقیقا نمی‌دانم شاید یک حالتی بود بین خواب و بیداری
به هر حال توی همون عالم جمال ملکوتی حضرت ابوالفضل علیه السلام رو زیارت کردم
اومده بودن عیادت من! خیلی قشنگ و واضح دیدم که دست بردند طرف بازوم
احساس کردم که چیزی را بیرون آوردند بعد فرمودند بلند شو دستت خوب شده با حالت استغاثه گفتم پدر و مادرم به فدای تان
من دستم مجروح شده ؛ تیر خورده ؛ دکتر که گفته باید عمل بشم فرمودند نه تو خوب شدی حضرت که تشریف بردند
من از جام پریدم و به خودم اومدم انگار از خواب بیدار شده بودم دست گذاشتم روی بازوم ، درد نمی کرد . یقین داشتم که خوب شده بود سریع از تخت اومدم پایین سر از پا نمیشناختم ،
رفتم که لباسامو بگیرم و برم ! بهم ندادن! گفتن کجا شما باید عمل بشی! گفتم من باید برم منطقه لازم نیست عمل بشم
جر و بحث مون بالا گرفت بالاخره بردن منرو پیش دکتر
پا توی یک کفش کرده بودن که منو نگه دارن
هرچی گفتم مسئولیتش با خودم! قبول نکردن! چاره ای نداشتم جز اینکه حقیقت رو بهشون بگم!
دکتر رو کشیدم کنار و جریان رو بهش گفتم باور نکرد گفت تا از بازوت عکس نگیرم نمیگزارم بری!
گفتم به این شرط که سر و صداش رو در نیاری ها !
قبول کرد و من رو فرستاد برای عکس! نتیجه همان بود که انتظار داشتم! توی عکسی که از بازوم گرفته بودند خبری از گلوله نبود!
هفته ای یک و دوبار توی صبحگاه سخنرانی میکرد یک بار من رو خواصت رفتم پیشش گفت اخوان امروز بیا صحبت کن برای بچه ها لحنش مثل نگاهش جدی بود ، یک آن دست و پام رو گم کردم تا حالا سابقه این کار را نداشتم. متواضعانه گفتم حاج آقا شما سخنران هستید ما که اهلش نیستیم لحنش جدی تر شد و گفت بری صحبت کنی بلد میشی شروع کردم به اصرار که نرم.
آخرش ناراحت شد و گفت من که یک پیرمرد بی سواد روستایی هستم صحبت میکنم شما که محصل هستید و درس خونده از پسش بر نمیایید ؟ واقعا خجالت داره! سرم رو انداختم پایین حاجی راه افتاد و گفت برو ، برو خودتو اماده کن که بیایی که صحبت کنی ، نه تنها من همه کادر تیپ رو وادار به این کار میکرد ،یکی سخنرانی اجباری بود ، یکی هم غذا خوردن با بسیجی ها ، وقت صبحانه که میشد ، میگفت ، وحیدی و اخوان و مسئول عملیات بروند گردان جند الله
خودش و یکی دو نفر دیگه میرفتند تو گردان بعدی ، بقیه کادر هم رو تقسیم میکرد بین گردان های دیگه
، تو اون شرایط صبحانه رو هم مهمان بسیجی ها میشدیم ، همیشه کار خودش از همه مشکل تر بود ، یکی دو تا لقمه رو تو این چادر میخورد و لقمه های بعدی رو توچادر بعدی ،و اینجوری به همه چادر ها سر میزد ، نهار و شام هم به همین شکل انجام میشد ،
هر وقت کسی دلیل سخنرانی اجباری و اون وضع غذا خوردن رو میپرسید میگفت: بسیجی ها باید شما رو با صدا بشناسند نه با چهره ، میگفت شب عملیات بچه ها تو تاریکی صورت اخوان رو نمیبینند ، بلکه صدای اخوان رو میشنوند ، تا میگه برین جلو ، میگن این اخوانه ، وقتی من میگم برید به چپ ، میگن این برونسیه ، هر کسی که این دلیل ها را می‌شنید جای هیچ چیزی تو دلش نمی موند جز اینکه اون رو تحسین میکرد.پ
تازه این یکی از عواید سخنرانی و هم غذا شدن با بسیجی ها بود ، محسنات و برکات دیگه این قضیه بماند.
شهید جعفر جنگروی تعریف میکرد بعد از تمام شدن هیئت نشسته بودیم دور هم داشتیم با بچه ها حرف می‌زدیم
ابراهیم تو اتاق دیگه ای نشسته بود و تو حال خودش بود وقتی بچه ها رفتن ما همیشه برایم هنوز متوجه حضور من نشده بود با تعجب دیدم هر چند لحظه سوزنی را به صورتش و به پشت پلک چشم میزنه یه دفعه گفتم چیکار می کنی داش ابرام!!
تازه متوجه حضور من شده بود از جا پریده و به خودش اومد بعد مکثی کرد و گفت: هیچی هیچی ، چیزی نیست.
گفتم: به جون ابراهیم نمیشه باید بگی برای چی سوزن میزدی به چشمت! مکثی کرد و خیلی آروم مثل آدمایی که بغض کردن گفت سزای چشمی که به نامحرم بیافته همینه ، اون زمان نفهمیدم که ابراهیم چی گفت و این حرفش چه معنی ای داشت ولی بعدها وقتی تاریخ زندگی بزرگان رو خوندم و دیدم اونها برای جلوگیری از آلوده شدن به گناه خودشان را تنبیه می کردند متوجه ماجرا شدم ، از صفات برجسته شهید هادی ، دوری از نامحرم بود ، اگر می‌خواست با نامحرم ، حتی بستگانش صحبت کنه به هیچ وجه سرش رو بالا نمیگرفت به قول دوستاش ابراهیم به زن نامحرم آلرژی داشت!!
در باشگاه کشتی بودیم آماده میشدیم برای تمرین ابراهیم هم وارد شد
چند دقیقه بعد یکی دیگر از دوستان هم اومد تا وارد شد بدون مقدمه گفت: ابرام جون تیم و هیکلت خیلی جالب شده ، تو راه که میومدی دو تا دختر پشت سرت بودن مرتب داشتن از تو حرف میزدن و بعد ادامه داد شلوار و پیراهن شیکی پویشیدی ،ساک ورزشی هم که دست گرفتی کاملا مشخصه ورزشکاری ها ، به ابراهیم نگاه کردم رفته بود تو فکر ناراحت شد انگار توقع چنین حرفی را نداشت.
جلسه بعد رفتم برای ورزش تا ابرام رو دیدم خنده ام گرفت پیراهن بلندی پوشیده بود و شلوار گشاد به جای ساک ورزشی هم لباس‌هاش را داخل کیسه پلاستیکی ریخته بود ، از اون روز به بعد اینجوری می آمد باشگاه بچه ها میگفتند بابا تو دیگه چه جور آدمی هستی ما باشگاه می‌آییم تا هیکل ورزشکاری پیدا کنیم بعد هم لباس‌تنگ بپوسیم اما تو با این هیکل قشنگ و رو فرمت اخه این چه لباسهای که پوشیدی ، ابراهیم به حرف اونها اهمیت نمیداد ، به دوستانش هم توصیه می کرد اگر ورزش برای خدا باشه میشه عبادت ، اما اگر به هر نیت دیگه ای باشه ضرر می کنید!
ابراهیم در یکی از مغازه های بازار مشغول به کار بود یه روز
ابراهیم رو تو وضعی دیدم که خیلی تعجب کردم دوتا کارتون بزرگ اجناس روی
دوشش بود ، جلوی
یک مغازه کارتون ها رو روی زمین گذاشت وقتی کار تحویل تمام شد جلو رفتم و
سلام کردم بعد گفتم آقا ابراهیم برای شما زشته اینکار ، اینکاره بار بر
هاست نه کار شما ، نگاهی به من
کرد و گفت کار که عیب نیست ، بیکاری عیبه ، این کاری که من انجام میدم
برای
خودم خوبه مطمئن میشم که هیچی نیستم! جلوی غرورم رو میگیره گفتم اگه کسی
شما را اینطور ببینه خوب نیست تو ورزشکاری ، خیلی ها می شناسنت ابراهیم
خندید و گفت ای بابا همیشه
کاری کن که اگه خدا تو رو دید خوشش بیاد نه مردم!
روز اول فروردین سال ۱۳۶۱ عملیات فتح المبین با رمز یا زهرا آغاز شد من لحظه ای از ابراهیم جدا نمیشدم
بالاخره گردان ما هم حرکت کرد اما به دلایلی من و اون عقب‌مانده ساعت ۲ نیمه شب ما هم حرکت کرد در تاریکی شب به جایی رسیدیم که بچه‌های گردان در میانه دشت نشسته بودند ابراهیم پرسید اینجا چه می کنید شما باید به خط دشمن بزنید گفتند دستور فرمانده است: با ابراهیم جلو رفتیم و به فرمانده گفت چرا بچه ها را در دشت نگه داشتید الان هوا روشن میشه اینجا جانپناه و خاکریز نداره کاملا هم در تیررس دشمنه فرمانده گفت جلوی ما میدان مینه ، اما تخریبچی نداریم با قرارگاه تماس گرفتیم تخریبچی ها تو راهن ، ابراهیم گفت: نمیشه صبر کرد بعد رو بچه ها گفت چند نفر داوطلب و از جان گذشته با من بیاد تا راه رو باز کنیم چند نفر از بچه ها به دنبال اون دویدن ابراهیم وارد میدان مین شد پاش رو روی زمین می کشید و جلو می‌رفت بقیه هم همینطور ، حاج و واج ابراهیم رو نگاه میکردم ، نفس در سینه ام حبس شده بود ، من در کنار بچه های گردان ایستاده بودم و اون تو میدان مین بود ، رنگ از چهره ام پریده بود هر لحظه منتظر صدای انفجار و شهادت ابراهیم بودم لحظات به سختی می گذشت اما آنها به انتهای مسیر رسیدند.
شکر خدا در این مسیر مین کار نشده بود اون شب هم پس از عبور از میدان مین به سنگرهای دشمن حمله کردیم و مواضع دشمن را تصرف کردیم!
