کتاب شهدا

بسم الله الرحمن الرحیم

سخنرانی اجباری

برگرفته از کتاب خاک های نرم کوشک

به نقل از مجید اخوان

هفته ای یک و دوبار توی صبحگاه سخنرانی می‌کرد یک بار من رو خواصت رفتم پیشش گفت اخوان امروز بیا صحبت کن برای بچه ها لحنش مثل نگاهش جدی بود ، یک آن دست و پام رو گم کردم تا حالا سابقه این کار را نداشتم. متواضعانه گفتم حاج آقا شما سخنران هستید ما که اهلش نیستیم لحنش جدی تر شد و گفت بری صحبت کنی بلد میشی شروع کردم به اصرار که نرم.

آخرش ناراحت شد و گفت من که یک پیرمرد بی سواد روستایی هستم صحبت میکنم شما که محصل هستید و درس خونده از پسش بر نمیایید ؟ واقعا خجالت داره!  سرم رو انداختم پایین حاجی راه افتاد و گفت برو ، برو خودتو اماده کن که بیایی که صحبت کنی ، نه تنها من  همه کادر تیپ رو وادار به این کار میکرد ،یکی سخنرانی اجباری بود ، یکی هم غذا خوردن با بسیجی ها  ، وقت صبحانه که میشد ، میگفت ، وحیدی و اخوان و مسئول عملیات بروند گردان جند الله

خودش و  یکی دو نفر دیگه میرفتند تو گردان بعدی ، بقیه کادر هم رو تقسیم میکرد بین گردان های دیگه

، تو اون شرایط صبحانه رو هم مهمان بسیجی ها میشدیم ،  همیشه کار خودش از همه مشکل تر بود ، یکی دو تا لقمه رو تو این چادر میخورد و لقمه های بعدی رو توچادر بعدی ،و اینجوری به همه چادر ها سر میزد ، نهار و شام هم به همین شکل انجام میشد ،

هر وقت کسی دلیل سخنرانی اجباری و اون وضع غذا خوردن رو میپرسید میگفت: بسیجی ها باید شما رو با صدا بشناسند نه با چهره ، میگفت  شب عملیات بچه ها تو تاریکی صورت اخوان رو نمیبینند ، بلکه صدای اخوان رو میشنوند ،  تا میگه برین جلو ،  میگن این اخوانه ، وقتی من میگم برید به چپ ، میگن این برونسیه ،  هر کسی که این دلیل ها را می‌شنید جای هیچ چیزی تو دلش نمی موند جز اینکه اون رو تحسین می‌کرد.پ

تازه این یکی از عواید سخنرانی و هم غذا شدن با بسیجی ها بود ،  محسنات و برکات دیگه این قضیه بماند.